حافظه تاریخی داریم

در جواب مجله خوب شهروند امروز که پرسیده بود آیا ایرانیان حافظه تاریخی ندارند؟ این چند سطر را نوشتم

در آن جای دنیا که مردم حافظه تاریخی دارند و غرورشان به شخصیت های تاریخی شان وابسته است، اول یک جریان ششصد ساله تحقیق و تتبع ریشه دار وجود دارد و به نظرم با اهمیت تر از آن، یک جریان دیگر. عشق به تاریخ را به مردم روسیه، تولستوی و چخوف و داستایوسکی دادند، بالزاک و هوگو این عشق را در دل مردم فرانسه ریختند، شکسپیر انگلیسی زبان ها را به گذشته پیوند زد. این کتاب های خشک درس تاریخ در مدارس و دانشکده ها، در هیچ جای دنیا مردم را کنجکاو تاریخ خود نکرد چه رسد که عاشق آن کند.

در ایران ما اعتماد السطنه، مخبرالسطنه هدایت، عبدالله مستوفی و در این اواخر ایرج افشار و باستانی پاریزی این اتصال را مایه شدند. شیرین کاری های علی حاتمی و ذبیح الله منصوری تاریخ را در حافظه نسل معاصر نشاند.

مردم ما حافظه تاریخی دارند. همان قدر که دیگر مردم جهان. و بهانه اش را هم دارند. و تازگی ها شوقشان را هم یافته اند و در هر گوشه جهان نساطی هست، یک ایرانی آن جا دنبال مرده ریگ تاریخ خود می گردد، گویا گم کرده ای می جوید.