بامداد و بامداد

شد هفت سال که شاملو رفت. الف بامداد که نوشتم بی او کلمه یتیم شد و چنین سخن را تنها درباره یک تن دیگر می توانم گفت که بماناد. شاملو به نظرم یکی از دو عزیزترين خاطره نسل امروز ايران است به وسعت کلامش و به اعجازی که در ترکيب اين کلمات داشت. و این نه ربطی به اشنائی من با او دارد، نه حتی ربطی به آن سختی که زندگی کرد و روزگار گذراند و دردی که همواره بر جانش بود.

درست در همين روزها سالروز تولد دخترم بامداد، سپیده دم زندگی من است که نام از شاملو دارد. و درست در همین روزها آمده است به دیدنم و چشمم به دیدارش بعد چندماهی از آن سفر روشن شده است. سفری به آمریکا که بامداد را فقط چندساعتی دیدم آن هم آن قدر گرفتار بودم که چند کلامی هم رد و بدل نشد و ارزویش به دلم ماند.
یک سی دی مصور از زندگیش درست کرده است که در آن میان از اولین عکس های همین است که بالای این پست می بینید. زمانی است که چندماهش بود این بامداد و با شاملو و رویائی به به نمیر روستای دلنشینی در بابل رفته بودیم.